o kadar etkilendim ki, bogazım dugumlendi, cumle kuramadım, tuslara dokunamadım. cok degişik. bazen sozcukler agzımızdan cıkıyor ama aslında hıc anlamadan soyluyoruz , " hic bir sey gorundugu gibi degil." ne demek ki bu? aslında bılıyo muyuz? yolda yururken bi insanla gozgoze gelıyorum, dusunuyorum: acaba ne derdi , ne tasası vardır?? sonra ben kendime dalıyorum, sessiz oluyor her yer. bazen de cıglık cıglıga bir feryat! bir tanıdıgım dedi ki çok gülenin cok derdi vardır, öyle midir? saklamaya mı calısır. yada hic gulmuyorsa mı sorun aranmalı, kendini aynaya teslim etmeli?? kndine gelmeli.. birisi yardım etmeli. herkesin ilk yardım edecegi kişi kendisidir ama,buna eminim. insan istemezse yaptıramaz kimse ona bir sey.
ogrendim bugun. 2 haftadır tanıdıgım ,2 kez yanında uyudugum insanın hayatının en buyuk "sey"ini ogrendim ,belki de daha buyugu vardır, "sey" diyorum cunku o mutluluk mudur, üzüntü mü, pişmanlık mı, geri dönüş mü, yeniden başlama mı, nokta mı virgül mü, nedirrr bilmiyorum,isim koyamıyorum belki de bunun icin ogrendigimde tepkimi veremedim. sadece gözlerim doldu, neden doldu gözlerim? benim sorunum buyuk sandıgım icin mi , ona yeterince onem vermedigimi dusundugum icin mi yada onun ne kadar guclu oldgunun farkına vardıgım icin mi?
o toparlamış kendini, ama gordum ki nicedir dalıp gitmesi, gulerken aslında dalıp gitmesi bundanmıs. bi yıkık varmıs icinde , bir harabe.. hic olmadık bi yere aklına gelir, dalar gidermiş. bana actı kalbını, hislerini, gecmişini.. ben nasıl onu sevmem ki simdi. o beni secmişken ben nasıl... nasıl...
emin oldugum tek sey hayatımda kalıcı insanlardan birisi olucaktır o, beni mutlu edebilecek, varlıgını hissettirebilecek, omzunda ağlanabilecek, yanında uyunabilecek bir "birey"dir o. o büyümüş de olsa bir cocuktur aslında hepimiz gibi.
(bu yazı 13.08.2010 tarihinde tarafımdan yazılmıstır.)
